Irregularity ยังไงก็รักนาย..เจ้าชายหมวกดำ

ข้อมูลเบื้องต้น

IRREGULARITY

แฟนฟิคสั้นเรื่องแรก ฝากติชมให้ด้วยค่ะ

เนื้อเรื่อง

"2 ปีแล้วสินะ ที่เราคบกัน นับๆดูแล้ว เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน นายยัง..จำวันที่เราบอกรักกันได้ไหม? เซอิจิ"

~2 ปีที่แล้ว~

"ที่ นี่สินะ โรงเรียนใหม่ของฉัน สาธิตมหาวิทยาลัยริคไค"

เด็กหนุ่มหน้า ตาสะสวย ผมหยักศกสีน้ำเงินเข้มปลิวไสวไปตามสายลมอ่อนๆ เขาค่อยๆก้าวสู่ปากประตูโรงเรียน และแล้วเขาก็ได้พบเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ดูเผินๆแล้ว เขาเหมือนเด็กผู้หญิง เพราะ ทรงผมบ๊อบสีน้ำตาลเข้มชวนมอง แต่ที่น่าแปลกคือ เขาสามารถเดินไปได้โดยไม่เปิดตามองดูทางเลย ท่าทางว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะรู้สึกตัวแล้วว่ามีคนแอบมองเขาอยู่ เขาจึงเดินมาหาเด็กหนุ่มผมหยักศกสีน้ำเงิน และทักทาย

"สวัสดี ฉันชื่อยานางิ เรนจิ ท่าทางนายจะเป็นนักเรียนปี 1 เหมือนกันกับฉันสินะ นายชื่ออะไรเหรอ?"
"ฉัน..ยูคิมูระ เซอิจิ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ยานางิคุง"

นี่เป็นครั้งแรกที่ 2 ใน 3 บิ๊กทรีของสาธิตริคไคได้พบกัน และแล้วทั้งสองก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน

"ฉันจะสมัครเข้าชมรมเทนนิส ล่ะ เซอิจิ"
"ว้าว! ท่าทางใจเราจะตรงกันนะ ฉันก็จะเข้าขมรมเทนนิสเหมือนกัน" ยูคิมูระตอบพร้อมยิ้มบางๆให้เพื่อน
"จริง เหรอ! ดีจังเลย"
"งั้นเราไปสมัครกันเถอะ ยานางิคุง"

เมื่อทั้งสอง ไปถึงชมรมเทนนิสชายโรงเรียนสาธิตริคไค พวกเขาก็ต้องพบกับนักเรียนชายปี 1 จำนวนมากมายมหาศาลมาสมัครเข้าชมรม

"คนเยอะจังเลย จะเป็นลม" ยูคิมูระบ่น
"น่าๆ ทนหน่อย อย่างไรเสีย เราก็ต้องได้เข้าชมรม" ยานางิปลอบใจเพื่อนสนิท
"นั่นสินะ"

ทันใดนั้น ดวงตาสีน้ำเงินเข้มของยูคิมูระก็เหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง สวมหมวกแก๊ปสีดำ หน้าตาเคร่งขรึม ดูเอาจริงเอาจัง กำลังสวมเสื้อชมรมเทนนิสสาธิตริคไคอยู่ เมื่อเด็กหนุ่มคนนั้นสบตากับยูคิมูระ เขาก็หน้าแดงขึ้นมา
"ซานาดะคุง ก็อยู่ชมรมเทนนิสเหมือนกันสินะ อย่างที่คาดไว้เลย.." ยูคิมูระพึมพำ
"บ่น อะไรน่ะ เซอิจิ"
"เปล่าบ่น.." ยูคิมูระปฏิเสธ

แล้วเขาก็หันหน้า กลับไปมอง หวังว่าจะมองหน้าเพื่อนเก่าสมัยเด็ก อย่างซานาดะ เก็นอิจิโร่ ต่อเสียหน่อย แต่ปรากฏว่า เจ้าตัวกลับหายไปกับสายลมแสงแดด

"มองอะไร เหรอ เซอิจิ"
"เปล่า กลับกันเถอะ ยานางิคุง สมัครเสร็จเรียบร้อยแล้วนี่"
"นั่น สินะ กลับเถอะ"

ฝ่ายซานาดะ

เขารีบกลับบ้านหลังชมรมเลิก
'คิด บ้าอะไรของเราเนี่ย เราหน้าแดงกับเพื่อนสมัยเด็กอย่างยูคิมูระเนี่ยนะ เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ได้สติทีสิ เก็นอิจิโร่'
ซานาดะพยายามสลัดภาพยูคิ มูระออก แต่ในหัวของเขาก็ยังคิดถึงใบหน้าอันงดงามนั้นอยู่ดี

วันต่อ มา ขณะทำกิจกรรมชมรม
ทั้งซานาดะ ยูคิมูระ ยานางิและสมาชิกชมรมคนอื่นๆต่างวิ่งรอบสนามเป็นการใหญ่ เมื่อวิ่งเสร็จ ทั้งหมดก็หอบด้วยความเหนื่อยล้า
"อ่ะ น้ำ..เซอิจิ" ยานางิยื่นกระบอกน้ำมาให้ยูคิมูระ
"ขอบใจนะ ยานางิคุง"
ยูคิมูระพูด อยู่อย่างนั้น แต่สายตาของเขากลับมองหาเพื่อนเด็กหนุ่มที่ชื่อ ซานาดะ เก็นอิจิโร่

'หึหึ นายมองหาใคร อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ เซอิจิ นายน่ะ แอบชอบเก็นอิจิโร่อยู่แน่ๆ'

"ซานาดะคุง" ยูคิมูระเรียกเพื่อนของเขาอย่างร่าเริง
"มีอะไร" ซานาดะตอบทั้งๆที่หน้าแดงอยู่
"น้ำหน่อยไหม" ยูคิมูระยื่นกระบอกให้
"อย่า มายุ่งกับฉันน่า ไปไกลๆซะ" แล้วซานาดะก็เดินหนีไป

'ทำไมล่ะ นายรังเกียจฉันเหรอ ทั้งที่เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก เล่นเทนนิสด้วยกันก็หลายครั้ง ทำไมต้องทำร้ายความรู้สึกของฉันด้วย ซานาดะคุง' แล้วหยาดน้ำตาใสๆของยูคิมูระก็ไหลออกมาจากดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่สวย

"เซ อิจิ" ยานางิที่แอบดูอยู่ รู้สึกสงสารเพื่อนสนิทคนนี้จับใจ ถึงแม้ความรักของเพื่อนของเขาครั้งนี้ มันจะผิดแหวกประเพณีและธรรมชาติไปมาก แต่เขาต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อให้เพื่อนมีความสุข

หลังชมรมเลิก

"เซ อิจิ..นายรู้สึกอะไรแปลกๆไหม?"
"เอ๋! ทำไมจู่ๆยานางิคุงมาถามอะไรแบบนี้ เป็นไข้หรือเปล่า" แล้วยูคิมูระก็เอามือไปแตะหน้าผากเพื่อนสนิท
"ฉันถาม จริงๆนะ นายรู้สึกอย่างไรกับเก็นอิจิโร่"
"ก็ ชอบ น่ะัสิ อุ๊บ!!"
ยู คิมูระเผลอหลุดปากบอกความจริงไป ก่อนจะเอามือปิดปากตัวเอง แต่มันสายไปแล้ว
"หึ หึ อย่างนี้นี่เิอง"
"มะ..ไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างที่นายคิด"
"อย่ามา หลอกกันดีกว่า ฉันดูจากปฏิกิริยาของนายที่มีต่อเก็นอิจิโร่แล้ว นายหลงรักหมอนั่นเข้าแล้วไงล่ะ"
"ไม่ใช่.." ยูคิมูระพยายามปฏิเสธ
"อย่า ปฎิเสธใจตัวเองเลย เซ..อิ..จิ"
"ก็ได้ๆ ฉันยอมแล้ว"
"เรื่องความรัก น่ะ พยายามเข้านะ ฉันจะคอยเชียร์"
"ขอบใจนะ ยานางิคุง งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปสารภาพรักกับซานาดะคุง"
"เอาเลย! เซอิจิ สู้ๆ"

วัน ต่อมา

ยูคิมูระแอบมองซานาดะที่กำลังเปิดล็อกเกอร์ของตัวเอง ซานาดะได้หยิบจดหมายสีชมพูออกมา ซึ่งน่าจะเป็นจดหมายรักที่เด็กผู้หญิงแฟนคลับซานาดะส่งมา เขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไร จึงวางไว้ในล็อกเกอร์ของตน แล้วเดินจากไป
ยูคิมู ระได้โอกาส จึงเปิดตู้ล็อกเกอร์ของซานาดะโดยพลการ แอบอ่านจดหมายรักนั่น แล้วฉีกทิ้งไป

ทันใดนั้น!! ซานาดะก็มาเห็นพอดี

"ยูคิมูระ นายมายุ่งอะไรกับล็อกเกอร์ฉัน!!!"
"เอ่อ.."
"นายนี่ ไร้มารยาทมาก ฉันไม่อยากรู้จักเพื่อนอย่างนาย"
"เดี๋ยวซานาดะคุง!!! ที่ฉันทำไป เพราะ.... "
"ไม่ต้องมาแก้ตัว หุบปากซะ!!!!"
"ซานาดะตุงที่ฉันทำไป เพราะ..ฉันชอบนายนะ"
"ห๊ะ?! ว่าอีกทีสิ"
"ฉันชอบซานาดะคุง... พอใจรึยังล่ะ คนบ้า!!!"

แล้วยูคิมูระก็วิ่งหนีไป ขณะที่ซานาดะวิ่งตามไปติดๆ
ยูคิมูระจนมุม จึงวิ่งหนีเข้าไปในห้องวัสดุอุปกรณ์ที่ค่อนข้างรก แล้วปิดประตู แต่...

"ปึง!!!"
ซานา ดะทลายประตูเข้ามาได้
"นายหนีไม่รอดแล้ว ยูคิมูระ"
"นายจะทำอะไร ฉัน..." ยูคิมูระหน้าซีดเผือก เขาไม่เคยเห็นเพื่อนของเขาน่ากลัวเท่านี้มาก่อน

"ยูคิมูระ..ความจริง ฉันก็ชอบนายเหมือนกัน" เขาพูดพลางเขยิบเข้ามาใกล้อีกฝ่ายทีละน้อย มือของเขาจับที่หน้าขาวนวลของยูคิมูระ แล้วจูบเขาอย่างอ่อนโยน เมื่อเขาถอนริมฝีปากออก เขาจึงออกปากชวนยูคิมูระ

"วันนี้ขอโดดเรียน สักวันเหอะ ไปเดทกันนะ ยูคิมูระ"
"ได้สิ ซานาดะคุง" ยูคิมูระตอบพร้อมยิ้มให้

แล้วทั้งคู่ก็หนีออกทางหลังประตูโรงเรียน แล้วไปเดทกันจนเย็น

หลังเลิกเรียน
ทั้งสองได้พบกับยานางิที่ปาก ประตูโรงเรียน

"เซอิจิ! ฉันจดงานกับการบ้านให้แล้วนะ ไปทำด้วย ไม่งั้นนายโดนครูเทศนา ฉันไม่รู้ด้วยนะ เก็นอิจิโร่ก็เหมือนกัน อ้อ! ฉันหยิบกระเป๋ามาให้ทั้งสองคนด้วยนะ อ่ะ เอาไป!"
ยานางิพูดจบ ก็ยื่นกระเป๋านักเรียนไปให้ทั้งสองคน
"ยานางิคุง ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะ นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลย" ยูคิมูระกล่าวขอบคุณเพื่อนที่แสนดีคนนี้
"ไม่เป็นไรหรอกน่า เพื่อนกัน ไม่ทิ้งกันอยู่แล้ว"
"แล้วนายแก้ตัวแทนพวกเราอย่างไรล่ะ" ซานาดะถาม
"ก็ บอกครูว่า พวกนายมีธุระกับครอบครัว ขออนุญาตออกนอกโรงเรียนไปก่อนน่ะ" ยานางิตอบหน้าตาเฉย
'ร้ายกาจสุดๆ ดูถูกยานางิ เรนจิ คนนี้ไม่ได้เลยเชียว' ซานาดะและยูคิมูระคิดพร้อมกัน
"กลับกันเถอะ" ยานางิออกปากชวน
"อืม"
แล้วทั้งสามก็เดินกลับบ้านไป นี่คือมิตรภาพที่เริ่มต้นของบิ๊กทรีทั้งสามแห่งสาธิตริคไค

ระหว่าง ทางยานางิก็แยกทางไปก่อน เพราะ ต้องซื้อของนิดหน่อย จึงให้ยูึคิมูระกับซานา ดะเดินกลับกันสองคน
"ซานาดะคุง พวกเรานี่ เรียกว่าเป็นแฟนกันได้หรือยัง" ยูคิมูระถาม
"งั้นมั้ง" ซานาดะตอบห้วนๆ
"จริงนะ?"
"อืม"
"ไชโย! ได้เป็นแฟนซานาดะคุงแล้ว" ยูคิมูระวิ่งเข้าไปเกาะแขนซานาดะ ทำเอาซานาดะอึ้งเล็กน้อย

"เป็นแฟนกันแล้ว เกาะแขนได้ใช่ปะ?"  ยูคิมูระถาม
"แล้วแต่นาย"
"แหม เย็นชาจังนะ ที่รัก"
"เฮ้ย! ยูคิมูระอย่ามาเรียกอย่างนี้สิ ฉันอายนะ"
"ฮะๆๆ" ยูคิมูระหัวเราะคิกคักในท่าทีของซานาดะ

แล้วทั้งสองก็ได้เป็นแฟนกัน จนปัจจุบันนี้ ความสัมพันธ์ของทั้งสอง สมาชิกในชมรมโดยเฉพาะตัวจริงที่เหลืออีก 5 คนนั้นรู้ดีเลยทีเดียว และจะไม่มีสิ่งใดแยกพวกเขาออกจากกันได้

แต่ทว่า...

วันหนึ่งที่ทั้งสองไปเดทด้วยกันที่สวนสนุก ด้วยบังเอิญหรือความซวยของซานาดะ เจ้าหลานจอมป่วน ซาซึเกะก็ได้มาเห็นพอดี

"เฮ้ย!!! แฟนของลุงเป็นผู้ชายนี่หว่า!!!"
"ซะ..ซาซึเกะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"ผมจะเอาเรื่องนี้ไปบอกท่านปู่"
"ม่ายยยยยยยยยยย"








เรื่องนี้ได้ยินไปถึง ซานาดะ เก็นเอม่อน ผู้เป็นปู่ ส่งผลให้อีก 3 วันถัดมา ซานาดะและยูคิมูระถูกเรียกตัวมา(สอบสวน)ที่คฤหาสน์ซานาดะ

"นี่หรือ แฟนเก็นอิจิโร่"
"ครับ ท่านปู่" ซานาดะตอบเสียงสั่น
"แกน่ะทำอะไรรู้บ้างไหม??!!!" ชายชราตวาด
"ผะ..ผม"





"มันเป็นการตัดสินใจของพวกเราเองครับ" ยูคิมูระตอบขึ้นมา
"นาย..."
"ยูคิมูระ เซอิจิครับ"
"หืมม์ ยูคิมูระ"
"มีอะไรเหรอครับ" ยูคิมูระถาม

ชายชราค่อยๆลุกขึ้นแล้วมองภาพวาดโบราณที่แขวนบนผนัง
 
"ตระกูลของเธอน่ะ ว่าไปแล้วก็เป็นนักรบร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่กับตระกูลซานาดะมานานแล้ว ยูคิมูระหรือ..อืมม์ จะว่าไปท่านซานาดะ ยูคิมูระ บรรพบุรุษของเราก็ชื่อเดียวกับนามสกุลของนาย"

"ครับ"
"เอาเป็นว่า ฉันถือว่าเธอเป็นส่นหนึ่งของเกียรติยศแห่งตระกูลเราแล้วกัน พ่อหนุ่มยูคิมูระ  เก็นอิจิโร่!!!!!"
"คะ...ครับ!!"
"สัญญากับปู่ว่าจะดูแลเขาอย่างดี"
"ครับ"

แล้วชายชราก็เดินจากไป ทิ้งให้ทั้งสองหันหน้ายิ้มให้กันอย่างมีความสุข

"สำเร็จแล้วเนอะ"
"ขอบใจนะ เซอิจิ"
"ไม่เป็นไร"
"ฉันรักนายนะ/ฉันรักนาย" ทั้งสองพูดพร้อมกัน ชายร่างสูงสีหน้าแดงระเรื่อ
"ซานาดะ เราจะมีกันตลอดไปนะ"
"อืม"


นับแต่นี้ ความรักของพวกเขาทั้งสองจะคงอยู่ตลอดไป พวกเขาเชื่อเช่นนั้น อย่างน้อยก็จนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่งละ

The End